Gözümdeki Dolunay

Seni anlatmaya korkar artık satırlar
Anlamını koruyamamaktandır korkular
Bazıları seni sadece şiirlerimden tanırlar
Kimdir, niye yazıyorsun onu diye sorarlar

Niye değiştin diyorlar sanki bilmeden
Şiir diyorum şiir hiç düşünmeden
Ha bir de 'O' var yazdıran istemeden
İçimdekini dışına çıkardılar hiç söylemeden

Bir çam ol dediler kışın yaprak dökmezsin
Dedim sivridir o incitmek istemem
Bir çınar ol dediler yıllarca eğilmezsin
Dedim onsuz o kadar yılı bekleyemem

Özleminde boğuldum nefes alamıyorum
Sensizlikle yoğurdun sana koşamıyorum
Sen bi soruydun neden cevap olamıyorum
Bir nefes oldun sanki boğularak ölüyorum

Seni anlatıyorum herkese diyorum ah bir bilse
Ah bir bilse de yolu benimkiyle bir araya gelse
Bekledim ben seni bıkmadan onca sene
Sonunda bir ışık görsem şu mağaranın keşke

Karanlık korkumdan değil ışık istememin nedeni
Kaybolmaktan yana bir şüphemdir titreten beni
Varsın kaybolayım seni ararken, belkide budur bedeli
Seninleysem karanlıkta olmaya da razıyım ey kalbimin serveri

Geceme doğan bir aysın sen ışığını Yaradandan alan
Güneşsiz gecelerde dolunaysın sen üzerime doğan
Ay gibi yol gösterir bana karanlıkta sevdam
Bir hilal ol gel bana yıldızın ben olam

Kalbinin soğukluğunda üşüttükçe sana olan hastalığım son bulmaz.
Kalbinin derinliğinde kayboldum gözlerinin ışığına ihtiyacım var..
/v.a.ceylan/

Anasayfaya dön

Tweet